The Afterlife
Het fenomeen dat dood heet, blijkt een totaal verkeerde benadering te zijn voor velen die een bijna-doodervaring (BDE) hebben gehad. Zij geven aan dat het een overgang is naar ‘een wereld’ die onbeschrijfelijk mooi moet zijn en waar liefde de hoofdrol speelt. De ‘andere kant’ waar velen het over hebben heeft vele gezichten. De verschillende verhalen van die mensen die dat meegemaakt hebben lopen uiteen, maar opvallend dat er toch vele aspecten zijn die wel overeenkomstig met elkaar zijn. Zo nuchter zoals wij mensen kunnen zijn, wuiven we dit weg met een gebaar dat dit puur hallucinaties zijn of inbeeldingen om het maar als een broodje aap verhaal te kunnen aangeven. Echter, niets is minder waar dat namelijk hallucinaties voortkomen uit een hersenactiviteit, zo is dat wetenschappelijk bewezen en zijn juist de meeste gevallen van deze mensen hersendood voor een gedurende tijd. In dat geval dus een regelrechte flat-liner! Dood voor meerdere minuten, half uur of zelfs langer. Hallucinaties? Nee dus!
De mens heeft een natuurlijke angst voor de dood, want na de dood is er niets meer en kan de dood ook vele situaties hebben. Van redelijk geleidelijk aan wegglijden tot aan een gruwelijke pijnlijke dood. Angst wordt al snel van jongs af aan ingeboezemd als pijnlijk, gepaard met de nodige angst om te moeten sterven. En dat is dan wel één van de weinige zekerheden die we kennen en dat is dat we vroeg of laat dood gaan.
Voor de vele BDE’rs – zo noem ik ze oneerbiedig – is het een transitie naar iets mooier dan wat we hier op aarde ooit gezien of beleefd hebben. Er zijn zelfs gevallen van BDE’rs die in een zware depressie terechtkwamen nadat ze weer tot leven kwamen en dat was vanwege het feit dat ze nog hier op aarde moesten blijven om hun missie af te maken. Zoals je begrijpt roept dit aardig wat vragen op en om daar meer antwoord op te geven neem ik je graag mee naar de andere kant.
